Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
-
Antoni Macierewicz wie, że "raport smoleński" przekracza pułap surrealizmu. W co gra?
Jeżeli pan Antoni odgrywa rolę "wioskowego czuba", to z własnego wyboru, w sposób zaplanowany, przemyślnie wcielany życie i ze świadomością, że to on dyktuje warunki swojej obecności w zbiorowej świadomości Polaków, a nie odwrotnie. Krótko mówiąc: Antoni Macierewicz wie, w co gra!
-
Bobry nie są nieszczęściem, ale narodowym skarbem
Bóbr nie ma dobrego "pijaru", niszczy wały przeciwpowodziowe, co to je z takim trudem wybudował człowiek, żeby ochraniać domy postawione na terenach zalewowych. Dodatkowo coraz częściej wałęsa się po centrach dużych miast, jakby miał do tego prawo, a przecież nie ma!
-
O ludziach takich, jak ci związani z PiS-em, gangster "Siara" mówił: Mają rozmach sk...syny
O ludziach pokroju członków organizacji o mylącej nazwie "Prawo i Sprawiedliwość", mój ulubiony gangster "Siara" Siarzewski mawiał: "Mają rozmach sk...syny!". Jest to diagnoza trafna - z tym że dotyczy nie tylko tzw. "członków rzeczywistych" rzeczonej organizacji, lecz także wielu, którzy w nieco luźniejszy sposób są z nią związani lub od niej zależą.
-
Powódź politycznych oburzeń: "Wybraliście Tuska, to teraz macie, skumbrie w tomacie!"
Powódź powodzią, ludzkie tragedie i nieszczęścia skłaniają do powszechnego współczucia - ale to wymarzony pretekst do politycznych świętych oburzeń, rechotliwych śmiechów, pokrzykiwań, godnościowych namarszczeń i kpin w stylu "a nie mówiliśmy?". A czyja to wina? Już nie Tuska.
-
Rozliczanie Złego grzęźnie w śmieszności. Weźmy chociaż Ryszarda Czarneckiego
Rozliczanie Złego z czegokolwiek albo grzęźnie w śmieszności, albo staje się niemożliwe z powodów prawnych lub wskutek taktyki obronnej polegającej na prostym odwracaniu kota ogonem i wmawianiu, że co prawda kradłem, ale nie swoją ręką. Przykładem najbardziej zabawnym jest próba rozliczenia europosła Ryszarda Czarneckiego z jego podróżowania pomiędzy Brukselą a Jasłem.
-
Po co nam drzewa w miastach, skoro można sobie smażyć jajka na betonie? Bo przestrzeń bez drzew jest martwa
Przestrzeń pozbawiona drzew jest pusta w sensie egzystencjalnym. Przestrzeń bez drzew jest martwa i budzi poczucie zagrożenia. A jak to wygląda w Krakowie? Ostatnio u wylotu ulicy św. Jana, na powierzchni gładkiej kamiennej ławki (uprzednio starannie ją wytarłszy) młody człowiek smażył sobie dwa jajka sadzone. Posolił, zgarnął nożykiem i zjadł.
-
Kraków stolicą billboardozy. Zaśmiecamy miasta wizualnie
Wkład Krakowa w rozwój billboardozy jest szczególny i został doceniony nie tylko w Polsce. Polityk bez billboardowego wizerunku zwyczajnie nie istnieje w obiegu społecznym. Pod Wawelem, ale zapewne nie tylko tutaj, do dzisiaj straszą wypłowiałe podobizny rozmaitych kandydatów.
-
Olimpiada w Paryżu. Sportowych cudów już raczej nie będzie. Kolejna "zwycięska porażka"?
Wolę napisać tych kilka słów teraz, na trzy dni przed zakończeniem olimpijskich zmagań w Paryżu - z nadzieją, że worek z medalami dopiero się napełni - niż po olimpiadzie, z ponurą refleksją, że w małej reklamówce zagościło ledwie parę krążków, a i to w większości brązowych. Moja nadzieja, że będzie co odszczekiwać, nie jest jednak nadmierna, ale, jak wiadomo, ona umiera zawsze ostatnia.
-
Szacunek dla kanarów, proszę! Muszą być psychologami i myśliwymi jednocześnie
Mało kto wie, że kanar musi mieć przynajmniej średnie wykształcenie, a najlepiej - wyższe. Musi znać język angielski lub rosyjski; preferuje się jednak tych, którzy znają wiele języków. Musi być psychologiem i myśliwym jednocześnie. Pamiętajmy więc, że gdy spotykamy kanara na swojej drodze, to mamy do czynienia z fachowcem, zawodowcem i człowiekiem, który lubi swój zawód i należy mu się szacunek.
-
Polak potrafi przegrać z fasonem. To nasz sport narodowy
Przekuwanie porażek w zwycięstwa w naszej narodowej świadomości i pamięci to stały element polskiej gry z historią. Im większa klęska, tym większe zwycięstwo. W zasadzie tylko nasze upadki są dla nas niewyczerpanym źródłem podniet i chwały.
-
Nowe zęby to synonim luksusu. Dlaczego śnieżnobiały uśmiech Obajtka zwiastował kłopoty?
Obajtkowi trzeba przyznać, że ciągle to on dyktuje warunki gry w chowanego. Państwo go co prawda ściga, ale robi to na tyle mało skutecznie, że były prezes nadal z łatwością wymyka się obławie, z białym uśmiechem na ustach, co można było oglądać w przedwyborczych transmisjach telewizyjnych z Podkarpacia.
-
To ma być koniec budowy pomnika narodu? Ministrowie, zburzcie ten absurdalny mur niemożności
Nie rozumiem tej decydenckiej inercji, zwłaszcza gdy mowa o pieniądzach tak niewielkich, że aż się wierzyć nie chce. Na utrzymanie "Polskiego Słownika Biograficznego" potrzeba 4 mln zł rocznie, łącznie z uposażeniem redaktorów. Takie pieniądze Obajtek z Czarnkiem nosili w lewej kieszeni spodni na drobne wydatki.
-
Ile zarobi europoseł, a co ja z tego będę miał?
Prezes zaprezentował kandydatów PiS do europarlamentu. Padło na Ryszarda Czarneckiego: "naprawdę niebywała energia", a następnie - na posłankę Jadwigę Wiśniewską: "no to jest po prostu dynamit energii. Jakby ich połączyć, to byłby dynamit". A gdy do tej dwójki dołączyć Kamińskiego z Wąsikiem, Obajtka i paru im podobnych, to będzie cały wagon dynamitu z nitrogliceryną. Zaczyna się bój o 53 mandaty, bilety do raju, do krainy materialnego dobrobytu. Jednak to nie los kandydatów jest tu ważny, tylko pytanie: co ja, jako wyborca, będę z tego miał?
-
Zawiedziona miłość do Bartłomieja Sienkiewicza. Na pewno dobrze to skalkulował
Bartłomiej Sienkiewicz zrezygnował z pełnienia funkcji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Bogiem a prawdą to tej funkcji jeszcze zbytnio nie "napełnił", ale na pewno dobrze to sobie skalkulował.
-
Odejście w Instytucie Książki. Taka krępująca cisza w Krakowie to rzadkość
"Wśród ptaków wielkie poruszenie, ci odlatują, ci zostają / Na łące stoją jak na scenie, czy też przeżyją, czy dotrwają..." (Agnieszka Osiecka). To, że w nowych politycznych rozdaniach w Polsce nastąpiło wielkie poruszenie - nie jest niczym zaskakującym; takie są reguły gry.
-
Jak politycy PiS-u chcą się wyłgać od odpowiedzialności za wybory kopertowe. Piszą kolejny tom "Dziejów głupoty w Polsce"!
Ta rozmowa mogła tak wyglądać. Przychodzi Adam do prezesa i mówi: - Jarek, mam pomysła! Jakiś wirus szaleje. Ludzie chorują, a zdrowi pozamykani w domach. W tej sytuacji, rozumiesz, coś takiego jak demokrację, praworządność, konstytucję ludzie mają w głębokim poważaniu. Termin i sposób wyboru prezydenta... Jarek, czujesz?
-
Dlaczego słowa papieża "o odwadze białej flagi" wprawiają w osłupienie?
W życiu nie przypuszczałem, że następca św. Piotra na Watykanie może reprezentować i jednocześnie żyrować swoim autorytetem pogląd, który w tak jawny sposób przeczy... doktrynie Kościoła Powszechnego, a jednocześnie mojej wiedzy i wierze wyniesionej ze szkolnej katechezy w podstawówce!
-
"Pułkownik Sienkiewicz". A jaki jest stopień wojskowy prezesa PiS-u, albo Mariusza Błaszczaka?
Przyznaję, że pomysł informowania obywateli RP o stopniach wojskowych naszych polityków podoba mi się bardzo. Jest oryginalny, odpowiednio zjadliwy i, co ważne, w nadzwyczaj dobre samopoczucie wprawia tych, którzy nigdy nie omieszkają podkreślić, że ten czy inny polityk - oczywiście nie z PiS-u! - to dajmy na to szemrany pułkownik albo jeszcze gorzej: generał.
-
Roman Giertych w kontekście politycznym i piłkarskim
Kiedy w roku 2005 Jerzy Pilch opublikował swój słynny felieton poświęcony Romanowi Giertychowi i zatytułował go "Koniu robi wydrę" ("Polityka", nr 12), nikomu przez głowę nie przeszło, że polityczne losy tego pogromcy Gombrowicza już na zawsze i na trwałe wpiszą się we współczesny obraz Polski.
-
O politycznym mordobiciu. Zapotrzebowanie na kolor rudy
W życiu każdego prawdziwego mężczyzny pojawia się taka chwila, że musi komuś dać w mordę. Musi, inaczej się udusi - jak śpiewał Jerzy Stuhr.
