Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
-
Dziś jadą z dziećmi do szkoły. Za tydzień mogą być w więzieniu tysiące kilometrów od Polski
Latami żyją w niepewności. Czy polski urzędnik się nad nimi zlituje? A może mają się szykować na tortury w ojczyźnie? - Nie mogę nawet założyć rodziny. Kto chciałby się wiązać z osobą, nad którą wisi groźba wydalenia?
-
Wojna nie zważa na metrykę. Dla nich nie ma "nowego początku", choćby chcieli
Tetiana Balalaiewa szeroko uśmiecha się tylko, gdy mówi o wnuczce. Siedmiolatka chodzi do polskiej szkoły, ma przyjaciół. - Świetnie sobie radzi - mówi Tetiana. Dziewczynka ma przyszłość, jest nadzieja, że dobrą. Babcia żyje z dnia na dzień, zbyt wiele zostawiła w rodzinnym Charkowie. Zbyt wiele przepadło.
-
Uchodźca z Tadżykistanu od sześciu lat żyje pod groźbą deportacji. "Nie chcę po raz kolejny rujnować życia dzieciom"
- Nie chcę po raz kolejny wyrywać rodziny z miejsca, w którym zaczęła się aklimatyzować. Dzieci mają już tu przyjaciół, znają język. Syn chciałby zostać piłkarzem, a ja chciałbym dać mu tę możliwość - mówi Islomdzhon Saidov, uciekinier z Tadżykistanu, który od kilku lat czeka na status uchodźcy w Polsce.
-
Uogólnianie to pierwszy krok do uprzedzeń. Jeśli wszyscy stamtąd są tacy sami, to łatwiej mówić, że inni są źli, a my jesteśmy dobrzy
Wstyd powiedzieć "nie podoba mi się twój kolor skóry", ale nie "twoja kultura nie pasuje do naszej". Tymczasem współczesny rasizm to rasizm kulturowy - uznawanie wartości przedstawicielek i przedstawicieli innych kultur, wyznań i narodowości za gorsze, czasem aż do tego stopnia, że porozumienie uznawane jest za niemożliwe - mówi kulturoznawczyni dr Margaret Amaka Ohia-Nowak.
-
Elmi Abdi: Może różni nas kolor skóry albo wyznanie, ale wszyscy jesteśmy potrzebni
Integracja uchodźców i imigrantów to nie ukłon w ich stronę, ale korzyść dla państwa. Wysłuchajmy ich historii, dajmy im możliwość nauki języka i zarabiania - mówi Elmi Abdi, który do Polski przyjechał jako uchodźca z Somalii, a teraz pomaga innym w Fundacji dla Migrantów "Dobry Start".
-
Pieczęć, której nie powstydziłby się Kafka. Nie ma tłumacza, nie ma dokumentów
Sarvinoz i Tohir chcieli zawrzeć w Polsce ślub cywilny. Robiya potrzebowała potwierdzenia aktu urodzenia. Gdy jesteś uchodźcą z Tadżykistanu, te zwykłe sprawy stają się niemal niemożliwe do przeprowadzenia. Powód? W Polsce nie ma żadnych tłumaczy przysięgłych języka tadżyckiego.
-
Wszyscy krewni prezydenta, czyli smutna walka Tadżyków o wolność
UE i USA obłożyły sankcjami przywódców Białorusi i Rosji, ale są wyrozumiałe wobec dyktatora Tadżykistanu Emomaliego Rahmona, który twardą ręką rządzi krajem od 30 lat.
1
